En Desescribindo as voces das mulleres gabean desde as marxes dos pergamiños até arrogarse o papel do Verbo, empuñan o lapis contra a tinta invisibilizada, xorden da auga sen consentir en trocar voz por pernas, lembran que as cordas do violín dalgúns foron tripas arrincadas das entrañas doutras. Non é un proceso que transcorra sen conflito, deixa cicatrices que ás veces precisan ser esgazadas de novo.
