In het vage witte licht van een zonovergoten herinnering dansen twee broers. De kinderen zijn onbezonnen en lichtvoetig, de zomer, bijna een sneeuwlandschap is overbelicht. Het fragment doet denken aan super8 filmformaat waarin het verleden vaak is vastgelegd. De beelden van de kindertijd, zinderend in duizenden prikkels, worden op het geluid van de zwijgzame natuur gemonteerd. Zo ontstaat het bevreemdende effect van een intense ervaring die met afstand aanschouwd wordt. En is dit ook niet de belevenis van de herinnering, de hoogst persoonlijke ervaring die je vanuit de verte van de tijd beschouwt?
De broers hebben een verentooi. Die verwijst naar de duif die ze in huis namen. Als kuiken viel die uit haar nest maar kwam in een nieuw nest terecht. Als nieuwe broers van de duif, dragen de jongens haar veren. Een stukje natuur werd in hun midden opgenomen. Het geldt als iets om van te leren, als een bewijs van die oneindige vitale kracht die de natuur bezit.
sorrynotsorry.gent/programma/
tekst: Florian Vermeiren 20sept 2017
